Narrative terapi, Michael White ve David Epson tarafından geliştirilmiş postmodern terapi yöntemidir. Bu teknik özellikle problemi dışsallaştırmaya dayanır. Felsefesinde kişi problem değildir, problemin kendisi problemdir bakış açısı yatar. Terapide amaç, problemin hastanın kimliğinden ayrıştırılmasıdır. Bu bağlamda dil üzerinden inşa edilen söylemler bireylerin sorgulamadan kabul ettikleri ve inandıkları öykülerinin yapı bozumu ve yeniden inşası Narrative terapinin ana hedeflerinden biridir. Yapısalcı bakış açısıyla ruhsal yapı katı bir nesne iken Narrative terapide akışkan bir sosyal yapı olarak görülmektedir. Terapist hayatlarındaki hikayelerinde istisnayı arar, terapiye getiren baskın hikayenin değiştirilmesi için hayatının farklı zamanlarındaki alternatif hikayelerine bakar. Terapist danışanlarının kişisel failliği ve içsel kaynaklarını harekete geçirerek sosyal ilişkilerinde deneyimleri başlatacak sorular sorar. Bakış açısıyla insanlar kendi yaşamının uzmanıdır, yaşamlarını düzenleyen hikayeler aracılığı ile hayatlarının anlamını yorumlar, terapist yaşamlarında yeni anlamlar ve yeni olanaklar bulabilmelerinde yardım etme konularında terapiyi yönlendirir. Özellikle çocuk-ergen problemlerinde, çift-aile problemlerinde, yas süreçleri ve travma konularında uygulamaları fazladır.